Entradas

Mostrando entradas de marzo, 2020

Érase unha vez nun país moi lonxano, moi lonxano

Érase unha vez nun país moi lonxano, moi lonxano un pequeno ser que pouca xente podía ver. Este ser non era malo de por sí pero facía sufrir ás persoas, estaba na súa natureza porque era o seu modo de vida. Vivía nun tubo de ensaio dun laboratorio estadounidense, este ser ao que ser humano denominou Conavirus. Alguén en misión secreta levou ese tubo de ensaio de viaxe a China onde houbo unha transacción monetaria, o portador do maletín co tubo de ensaio trocou este por unha bolsa chea de billes americanos. Pronto aquel tubo de ensaio estivo nun laboratorio de unha cidade china calquera onde científicos locos xogaron a ser Deus e replicaron millóns de veces a este ser. Un dos científicos que traballaban naquel laboratorio tivo a feliz idea de sacar un dos tubos da seguridade do laboratorio e porse a facer experimentos na casa con diferentes animais. Non se sabe como nin cando eses animais se convertiron en tubos de ensaio andantes, reservorios que din os profesionais do asunto. Os ...

E que, se total esa saia xa non ía ser para doar?

- E que, se total esa saia xa non ía ser para doar? - O que ti digas, pero era miña e non tiñas dereito a tirala - resposta Tere enfadada. - Hai anos que non a pos, dudo moito que che sirva e que mellor maneira de rematar a vida desa prenda que lucir nas cadeiras de outra muller? Porque non, non a tirei Teresita... - di en tono jocoso o home. - En serio me estás dicindo esto? - di máis enfadada ainda. - A ver nena, esa muller da que falo é da túa familia, joder... non fai falla que te sulfures deste xeito! - resposta elevando a voz Antonio. - Nin nena ni ostias, Toño... esa saia era miña e punto pelota! - grita visiblemente alterada. - Baixa o volume Teresita, que te van escoitar as túas fillas - dixo algo máis calmado o home. - Non me sae daquel sitio, cona! - cando Tere empeza a blasfemar a cousa ponse moi peliaguda - Grito se me peta, para eso estou na miña casa. Ademáis a onde ostias vai coa saia se non podemos saír da casa? - Pois, non sei... - ...

Hoy íbamos muy felices por el monte paseando

Hoy íbamos muy felices por el monte paseando, Lucy, Bea yo y los perretes nuestros con su mejor amiga Leda. Primero subimos por un camino algo empinado con muchos árboles. No había eucaliptos y eso me llamó la atención. Al llegar arriba de la primera cuesta respiramos aliviadas de poder haber salido un rato de casa, los perros corrían felices por el lugar mientras sus dueñas se iban contando las aventuras de los días previos en confinamiento. No sé se quién fue la maravillosa idea de ir a por las bicis para poder hacer más recorrido en el mismo tiempo que iba a durar la cuarentena. Ni lo pensamos, somos un poco irresponsables pero por salud mental tenía que ser así. Durante el trayecto nos cruzamos con varios caballos y Lena intentó morderle las patas. Yo me moría de vergüenza y le pedía disculpas a su jinete mientras él se descojonaba de risa. Cuando la galga se cansó de jugar con las patas de un caballo blanco continuamos pedaleando hasta llegar a un camino sin salida donde ...

Acércate, que tengo frío

- Acércate, que tengo frío... fuera llueve y no me apetece demasiado salir. - Pero... ¿cómo vas a salir? - Muy fácil, abro la puerta, salgo y cierro la puerta. ¿A que no adivinas? ¡Ya estaría fuera! - Bah, pero que tontuela eres. Ya sabes porqué lo digo... - Que va, no tengo ni idea de por qué lo dices... no se me ocurre nada - Bueno mujer, a veces no sé si me intentas tomar el pelo o lo dices tan seria cuando pones esa cara. Las dos mujeres empezaron a reírse una frente a la otra... Adela se acercó a Sara y sentó con ella en el sofá. - Ves, así estamos mejor - dijo Sara - ya te decía yo que juntas no pasaríamos frío. - Pero mujer si tienes un nórdico en el sofá y otro en la cama, si pasas frío cuando no estoy es porque quieres - y se volvió a reír. - Adela, ¿te quedarás esta noche en casa? - puso cara de cordero degollado. - Debería volver a casa, quizás me extrañen allí. - No lo creo, Alberto trabaja todo el día hasta tarde. Mándale un mensaje y dile que ...

Para qué? Nunca entendí al mundo

- Para qué? Nunca entendí al mundo y él tampoco a mí.  - Pues con más razón, necesitas a un profesional que te ayude. - Y si es una profesional? - Joder, Antía, que tocahuevos eres! - No tengo huevos... a lo mejor querrás decir ovarios. - Vete a la mierda, gilipolles! Si, con E... - Estamos siempre con la misma mierda, que si los profesionales tienen que ser masculinos, menos cuando son de limpieza que ahí si, son femeninos. - A ver, alma de cántaro, no podemos estar todo el día matizando que si A que si O... ya sabes lo que pienso de estas tonterías. Hay muchas cosas más importantes antes de ponernos tiquismiquis con el idioma inclusivo. - Pero también es necesario, Manuel, en las pequeñas cosas están los cambios y si empezamos por cambiar nuestra perspectiva y cambiar ciertos matices podremos cambiar nuestro entorno. - Lo sé, Antía, lo sé muy bien... pero no hace falta que andes tan melindrosa en casa. Mi "profesional" es masculino y por eso lo he dicho, ...

Aspiró el humo con fuerza, mientras giraba el pie, pisoteando la colilla que hacía un instante reposaba en sus labios

Aspiró el humo con fuerza, mientras giraba el pie, pisoteando la colilla que hacía un instante reposaba en sus labios... Expulsó el humo lentamente mientras saboreaba aquella mezcla de alquitrán y tabaco rubio que hacía tanto tiempo había apartado de su vida, llevaba casi diez años sin fumar un cigarrillo pero la situación en la que se encontraba ahora era merecedora de aquello.  Un batiburrillo de sentimientos le invadió sin siquiera darse cuenta, recordaba aquellas sobremesas de los domingos de verano en compañía de toda su familia, abundante comida previa al postre y el típico café acompañado de un cigarro mientras hablaban de la actualidad social del momento. Entonces estaban todos: la abuela, su tío el "manitas" que todo lo arreglaba, su prima Cloe, papá, mamá, los hermanos... "Eran buenos tiempos" pensó para sus adentros aunque enseguida le sucedieron imágenes trágicas, la enfermedad de Cloe, el accidente de tráfico, la bronca monumental por la herencia d...

Eu apaño cun par de croquetas e un iogur

- Eu apaño cun par de croquetas e un iogur. - En serio? Vas saír a pasear so con eso? - Que si, non te preocupes mamá, esto é mais que suficiente. Almorcei bastante e para a hora da merenda xa estou de volta. - Pero se queres fágoche un bocadillo de tortilla francesa, sabes que hai ovos da casa. - Que non, levo estas croquetas de espinacas e piñóns tan ricas que sobraron de onte... e de postre o iogur! - Pero filla, leva polo menos unha froita para complementar... paréceme pouca comida. - Mamá, son grandiña, sei o que comer ou cando facelo... xa non son a túa nena e bastante fixeches xa en poñerte coas croquetas onte no teu estado... - En serio, filliña... faille caso a esta túa nai e lévate algo de froita... Ah, e non esquezas levar auga! - Para non escoitarte máis levarei esta laranxa - dixo Sabela botánda ao aire e colléndoa coa outra man - quedas tranquila xa? - Bueno, non che me chista moito que unha muller soa vaia de paseo ao monte. - Que non vou soa, mamá. ...

Creatividad en tiempos de reclusión

Hoy creo este blog desde mi reclusión en tiempos del COVID19, desde ayer el Gobierno de España ha decretado el estado de alarma por el virus que circula por ahí. La gente es ingeniosa y se dedica a varias cosas, yo he decidido tomar de nuevo la iniciativa de regalar un cuento a aquella persona que escribe una frase y así pasar un confinamiento más entretenido. No todo va a ser Netflix y HBO o TV y videoconsola... Si quieres que escriba un cuento para tí, sólo tienes que hacerme llegar una frase al correo electrónico cuentosqueyocuento@gmail.com La frase puede estar en gallego o en castellano, me es indiferente y según el idioma que elijáis el cuento irá acorde, lo único que puedo prometer es que se sabe cómo empieza pero no cómo termina el relato, todo dependerá de lo inspirada que me encuentre. Espero vuestras frases para este confinamiento. Un saludo, La inventora de cuentos